Review: The Last of Us Part II is grimmig, deprimerend en fantastisch

Met The Last of US Part II verschijnt een vervolg op een van de hoogst gewaardeerde PlayStation-games ooit, dat zich op nagenoeg ieder punt weet te meten met zijn voorganger.

Let op: deze review bevat spoilers over het einde van het eerste deel van The Last of Us.

Het eerste deel van The Last of Us was een buitengewoon grimmig spel, dat een postapocalyptische wereld overspoeld door plantaardige zombies schetste. Smokkelaar en hoofdrolspeler Joel moest het tienermeisje Ellie door die wereld vervoeren, nadat bleek dat zij als enige niet door het zombievirus geïnfecteerd kon worden.

Als Ellie aan het einde van de game door doktoren gedood dreigt te worden om een vaccin te maken, besluit Joel het ziekenhuis uit te moorden. Hij redt zijn surrogaatdochter, maar ontzegt de mensheid zijn redding van het virus.

Het tweede deel gaat over de gevolgen van het einde van The Last of Us, die zowel de band tussen beide personages als de gehele wereld hebben beïnvloed. Spelers krijgen ditmaal de controle over de inmiddels negentienjarige Ellie, die wraak wil nemen op een groep mysterieuze aanvallers.

Sluipen en schieten wisselen elkaar af
Gevechten in The Last of Us zijn een mengelmoes van sluipen en schieten, waarbij nooit één juiste manier is om te spelen. Je kunt ervoor kiezen om de hele game nagenoeg ongezien te blijven, of om als een roofdier door je tegenstanders te snijden en schieten.

Waar sommige games het doden van vijanden verheerlijken, doet The Last of Us Part II zijn best om het er zo afgrijselijk mogelijk uit te laten zien. Het voelt ongemakkelijk om naar te kijken, maar dat lijkt juist de bedoeling: de game wil illustreren hoe ver de mensheid door de zombies is afgegleden.

Je zult geregeld voor één strategie kiezen, waarna je door een fout ineens moet improviseren en het heel anders uitpakt. Zo word je bijvoorbeeld betrapt, moet je een vijand doden en vlucht je daarna een oud huis in om te schuilen. In de meeste games kan zo'n aaneenschakeling statisch en houterig aanvoelen, maar in The Last of Us Part II lijkt alles onderdeel te zijn van een organisch geheel.