Review: Een game als Death Stranding bestond nog niet

Death Stranding is één van de uniekste games die deze spelcomputergeneratie is verschenen, maar vergt wel veel geduld.

De eerste beelden van Death Stranding waren verwarrend. Toen de game in 2016 werd getoond, gebeurde dat met een trailer waarin een naakte Norman Reedus (bekend van onder meer de tv-serie The Walking Dead) een aan hem bevestigde foetus koestert. Zijn lijf zat onder de handafdrukken. In latere beelden was de acteur eveneens te zien, maar dan omringd door poppenhoofden.

Het is de eerste game van ontwikkelaar Hideo Kojima's onafhankelijke studio. De gamemaker pionierde met cinematische spellen zoals Metal Gear Solid, maar ging na een geschil met zijn werkgever Konami voor zichzelf aan de slag. Sindsdien werkte hij aan zijn droom van een filmische game, geheel in zijn eigen stijl en vol met bekende acteurs.

Balans tussen leven en dood is verstoord
Death Stranding zet een grimmige wereld neer. De balans tussen leven en dood lijkt te zijn verstoord, waardoor onzichtbare geesten proberen de levenden te grijpen. Als dat ze lukt, volgt er een gigantische explosie die volledige steden kan wegvagen.

Tegelijkertijd is de regen op aarde dodelijk geworden: alles dat wordt aangeraakt, is in korte tijd vele malen ouder. Wie met ontbloot lijf door de regen loopt, wordt in luttele seconden een oude man of vrouw.

Die twee nieuwe gevaren hebben de Verenigde Staten, waar de game zich afspeelt, compleet veranderd. Er zijn veel minder mensen en het landschap is door de 'tijdregen' compleet verwilderd. Daarnaast wordt er buitengewoon voorzichtig met nieuwe doden omgegaan, uit angst dat spoken nieuwe explosies veroorzaken.

Mensen koppelen zichzelf aan foetussen
Mensen koppelen zichzelf aan de foetussen van baby's van hersendode moeders, omdat die hen in staat stellen de geesten te zien. Deze baby's bevinden zich namelijk op de grens tussen leven en dood. Dat vertaalt zich ook naar een gamesysteem waarbij je soms je baby moet wiegen om te troosten.

De wereld van Death Stranding is uniek. We hebben nog niet eerder een gamewereld gezien met zulke opmerkelijke regels, die de maatschappij op unieke manier compleet ontwrichten. De eerste paar uur van het spel zijn daardoor ook wat verwarrend, omdat het even duurt tot het verhaal alle basisregels aan je heeft uitgelegd.

Je moet een berg pakketjes bezorgen
Je speelt in Death Stranding een postbode. Je bezorgt pakketjes in verschillende steden, terwijl je langzaam van de oostkust naar de westkust van de Verenigde Staten beweegt. Intussen verbind je iedere bezochte stad met een futuristische variant van het internet. Zo probeer je alle inmiddels afgezonderde Amerikanen weer met elkaar in verbinding te brengen.

Je laadt de boodschap op je rug, opent de kaart en legt een te bewandelen route af. Je kunt ladders en touwen plaatsen om steile landschappen te beklimmen en probeert je balans te behouden door de L2- en R2-knoppen in te drukken.

Ieder pakket is fysiek terug te zien op je personage. Probeer je tientallen pakketten in één wandeltocht te bezorgen, dan heb je een gigantische toren op je rug en val je gemakkelijker om. Je kunt proberen pakketjes goed over je lijf te verspreiden, zodat je beter blijft staan en stabieler kunt Lopen.

Het begint een beetje saai
De eerste paar uur van je bezorgavontuur kunnen wat simpel en zelfs saai zijn. Je hebt naast je ladder en klimtouw nagenoeg niks om je tocht divers te maken, waardoor je vooral op langzaam tempo van punt A naar punt B loopt. Pakweg de eerste vijftien uur van de game voelden tergend langzaam aan: de in de game vormgegeven wereld was fascinerend, maar het daadwerkelijke spelelement was niet veel aan.

Gelukkig komt daar later verandering in. Gaandeweg introduceert Death Stranding nieuwe spelelementen, zoals spoken waar je langs moet sluipen en rovers die achter je pakketjes aan komen en bevochten kunnen worden. Op spaarzame momenten verandert Death Stranding ineens in een actiegame, waarin je met geweren en granaten gigantische bazen moet verslaan.

De kern van de game blijft gedurende de vijftig uur die je speelt echter hetzelfde: je bent vooral een postbezorger. Gelukkig ontgrendel je ook steeds meer uitrusting om dat gevarieerder en spannender te maken. Je kunt na een tijd bijvoorbeeld motoren en vrachtwagens maken om grote afstanden met een flinke voorraad af te leggen. Je kunt in het wild steeds grootsere gebouwen neerzetten, zoals kijktorens om vijanden te spotten en bruggen om makkelijk het water over te steken.